စာအုပ္ေတြ ေရာက္လာၿပီဆုိကတည္းက သူေပ်ာ္ေနခ့ဲပါသည္။ စာပို႔သမား လက္ထဲက
လက္ကမ္းယူလိုက္ေသာ အထုပ္ကေလးသည္ သ႔ူလက္ထဲမွာ ေစးပိုင္စြာက်န္ရစ္သည္။
သ႔ူစိတ္ရႊင္လာၿပီး ေလေလးမ်ားပင္ ခၽြန္လိုက္ေသးသည္။ စာအုပ္ထုပ္ကို လက္ထဲမွာ
ခ်ိန္ဆရင္း အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့သည္။
ကေလးတစ္ေယာက္လို သိခ်င္ေဇာႏွင့္ အထုပ္ကုိ ဖြင့္ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္
အထုပ္ကို ဖြင့္ရန္အတြက္ ကတ္ေၾကးရွာမေတြ႕သည္ကိုပဲ စိတ္တိုေနမိေသး၏။
တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနေသာသူ႔ဆီ ေဖေဖႏွင့္ေမေမက
အစားအေသာက္မ်ား အျပင္ သတိတရ အၿမဲပို႔သည္က ျမန္မာစာအုပ္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။
အခုတစ္ခါမွာေတာ့ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ား ပို႔ေပးလိုက္သည္ဟု ဆိုသည္။
စာအုပ္အေဟာင္းမ်ား ဟူေသာ စကားလုံး၏ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွားပါးျခင္း၊ တန္ဖိုးရွိျခင္း၊
ေခတ္တစ္ခုကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ျခင္း ဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားက အလိုလုိ ကပ္ပါလာၿပီးသား
ျဖစ္သည္။ စာအုပ္အသစ္မ်ားႏွင့္ မတူသည္က စာအုပ္ေဟာင္းတစ္အုပ္ခ်င္းသည္
ေရးသားထားေသာ အေၾကာင္းအရာ အျပင္ သ႔ူကိုယ္ပိုင္ အေၾကာင္းအရာ၊
ျဖတ္သန္းမႈတစ္ခုဆီကို သယ္ေဆာင္လာၾကသည္။ စိတ္ကူးဥာဏ္၏ ကြန႔္ျမဴးမႈ အတိုင္း
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဆီကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀တၳဳခ်င္း အတူတူပင္ျဖစ္ေစ
သူစာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကုိ ပုိ၍ ႏွစ္သက္တတ္သည္။
ပထမဆုံး စာအုပ္က သိပၸံေမာင္၀၏ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ
ျဖစ္ဟန္တူေသာ စာရြက္တစ္ရြက္ႏွင့္ စာအုပ္ကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖုံးထားသည္။ ဒါ ေမေမ့
လက္ရာျဖစ္ႏုိင္သလုိ စာအုပ္ေရာင္းသူ၊ အရင္ စာအုပ္ပုိင္ရွင္၏ လက္ရာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
စာအုပ္၏ အတြင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ျမင့္ျမင့္စန္း ဟူေသာ နာမည္ထုိးထားသည္။ ရက္စြဲကေတာ့
သူမေမြးခင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခန႔္က။ စာအုပ္အတြင္းက ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ဆီမွာ မွတ္ခ်က္မ်ား၊
မ်ဥ္းသားထားေသာ စကားလုံး၊ စာေၾကာင္းမ်ား၊ ေမးခြန္းမ်ား စနစ္တက်ရွိေနၾကသည္။
ေမာင္လူေအးႏွင့္ ေမာင္လူေမႊးတုိ႔ နာမည္မ်ားက မင္နီတားလ်က္သား။
ေမေမခင္သန္းျမင့္ဟာ ေမာင္လူေမႊးညီမေလးကို ဆရာ၀န္ေခၚၿပီးေမြးရျခင္းမွာ အစားႀကီးလို႔ဆိုသည့္
ေနရာတြင္ေတာ့ “ဟိ ဟိ” ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ေပးထားေသးသည္။ စာကေလးေတြ
ေျခေထာက္ေအးသည့္ အေၾကာင္းကုိလဲ (ေဒၚ)ျမင့္ျမင့္စန္းတစ္ေယာက္ ရယ္ခ်င္
ရယ္ေနေပလိမ့္မည္။ ေမေမတုိ႔ ေခတ္ေလာက္က ဒီစာအုပ္ကုိ ေက်ာင္းသုံး ဖတ္စာအုပ္အျဖစ္
သုံးသည္ဟု ေမေမေျပာတာ ၾကားဖူးသည္။ ေမေမ့စာအုပ္ေတာင္မွ ျခစာ ျဖစ္သြားသည္မို႔ သူ
အေမြ မရခဲ့။ ဒီေတာ့ (ေဒၚ) ျမင့္ျမင့္စန္းသည္ ေမေမ့ အသက္ေလာက္ ရွိရမည္။
ေက်ာင္းသူေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပုံ ရသည္။
စာအုပ္၏ တစ္ေနရာမွာေတာ့ မိန္းကေလးပုံ ဆြဲလုိ႔ ထားသည္။ ေက်ာင္းစာကုိ
ဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္၀င္စား ပါေစ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတစ္ဦးရဲ႕ အခ်ဳိ႕
ေန႔ေတြမွာေတာ့ စိတ္ထင္ရာလုပ္ခ်င္သည့္ စိတ္ကေလး ရွိမွာပဲ။ သူ႔ မ်က္စိထဲမွာ ေက်ာင္းစိမ္း
အျဖဴအစိမ္းႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တစ္ဦးေပၚလာသည္။ အစန္းဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
ေခၚၾကေသာ ထုိအမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး ျမင့္ျမင့္စန္းသည္ ထုိေန႔က ဆရာ စာသင္သည္ကုိ
စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘဲ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကုိသာ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပ်င္းပ်င္းရိွသည္ႏွင့္
စာအုပ္ေပၚတငြ ္ မိန္းကေလး အ႐ုပ္ဆဲြမိသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေက်ာင္းသူေကာင္း
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူပုံဆြဲမိသည္ကုိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္ ကေတာ့ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ကာင္းေနေသး၏။
ဆရာဦးတင္မုိး၏ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ ကပ္ထူျဖင့္ေသသပ္စြာဖုံးထားေသာ္လည္း
စာအုပ္ကေလးက နည္းနည္းေတာ့ အိုေနၿပီ။ သ႔ူကို စြဲေဆာင္လိုက္ေသာ
စာေၾကာင္းကေလးက ပထမစာမ်က္ႏွာမွ သပ္ရပ္ေသာ လက္ေရး။ ေရးထားသည္က
ကဗ်ာေတြရြတ္ခဲ့ၾကတဲ့ငါးႏွစ္တာ ကာလ အမွတ္တရ ေန႔မ်ားသို႔ေမတၱာျဖင့္….ႏြယ္။
သူစာတမ္းေလးကုိ ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးသလို၊ ၿပဳံးခ်င္သလုိ။ စာအုပ္ေလးကုိ
အေရွ႕အေနာက္ လွန္ေလွာ ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ “ZT” ဟူေသာ
အတိုစာလုံးေလး ႏွစ္လုံး ထိုးထားသည္။ သ႔ူစိတ္ကူးႏွင့္သူ စာအုပ္ရွင္ကို ေဇာ္သက္ ဟု
အမည္ေပးလုိက္သည္။
ႏြယ္ဟူေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ စာအုပ္ပုိင္ရွင္ ကုိေဇာ္သက္က ႏြယ့္ ခ်စ္သူ
ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ ႏြယ္ႏွင့္ စိတ္သေဘာထားျခင္း တုိက္ဆုိင္ေသာ ခ်စ္သူေလာင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ငါးႏွစ္တာ ဆိုသည္က သူတို႔ရဲ႕ ခင္မင္မႈ သက္တမ္း သ႔ိုမဟုတ္ ခ်စ္သူသက္တမ္းေပါ့။
အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ဆုိရင္ေတာ့ ငါးႏွစ္ၾကာသည္ အထိ ဒီေလာက္ ကဗ်ာဆန္ႏုိင္ပါ့မလား။
သူ႔အေတြးႏွင့္ သူရယ္လိုက္သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ဖို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းပိုမ်ားသည္ဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္
မဲဆြယ္ျဖစ္သည္။
ဘာလုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ႏြယ္ႏွင့္ ကုိေဇာ္သက္သည္ ကဗ်ာသမား၊
စာသမားမ်ား ျဖစ္ရမည္။ သူတ႔ိုႏွစ္ဦး တကၠသိုလ္တြင္ ဆုံၾကတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုေခတ္က
တကၠသုိလ္မဂၢဇင္းတြင္ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးၾကရင္း မိတ္ေဆြမ်ားက မိတ္ဆက္ေပးရင္း
ခင္မင္လာၾကမည္။ သူတ႔ိုပိုင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို လဲဖတ္ရင္း ပိုရင္းႏီွးလာၾကရင္း
စိတ္တူကုိယ္တူ ၀ါသနာတူမ်ားအျဖစ္ လက္တြဲဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
သည္လုိျဖင့္လွ်င္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးက ေနာက္ဆုံး ဘယ္လုိေၾကာင့္
စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္ကုိ ေရာက္လာရပါသလဲဟူေသာ ေမးခြန္းကုိ သူဆက္၍
စိတ္ကူးၾကည့္သည္။ ႏြယ္တုိ႔ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေပါင္းဖက္ၾကရသည္လား။
ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ေတာင္ ကိုေဇာ္သက္သည္ သူထင္သလို စာေပကို ျမတ္ႏိုးသူ
ဆိုပါက ဦးတင္မိုး၏ ကဗ်ာစာအုပ္က့ဲသို႔ေသာ အဖိုးတန္စာအုပ္မ်ဳိးကို သိမ္းထားဖို႔
ျဖစ္ႏုိင္ေခ်က မ်ားပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏြယ့္ကုိ ၀တၳဳေတြထဲကလုိ တစ္သက္လုံး တသသ
ခ်စ္သြားသည္ ဆုိရင္ေပါ့။
ဒီလိုမွမဟုတ္ ႏြယ္တို႔ဇာတ္လမ္းသည္ ဇာတ္သိမ္းမလွေသာ အက်ည္းတန္
ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေပလား။ ဒီလုိ အေျခအေနမွာေတာ့ ကုိေဇာ္သက္က စိတ္နာစြာႏွင့္
ဒီစာအုပ္ကေလးကုိ ေရာင္းပစ္လုိက္သည္လား။ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေနာက္အေျခအေန
တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ႏွင့္ဦးေဇာ္သက္တုိ႔ မဂၤလာသက္တမ္း
သုံးဆယ္ခန႔္ၾကာၿပီးေနာက္ သားသမီးမ်ားက အေဖႏွင့္အေမ၏ စာအုပ္စင္ကို ရွင္းရင္း
မေတာ္တဆပင္ျဖစ္ေစ၊ စာေပကုိ တန္ဖုိးမထားတတ္၍ ျဖစ္ေစ၊ စာေပကုိ
တန္ဖုိးထားေသာ္လည္း မလႊဲမေရွာင္သာေသာ ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲ တစ္ခုေၾကာင့္
ျဖစ္ေစ အေမက အေဖ့ကုိ အျမတ္တႏုိးေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္ေလးကုိ
ေရာင္းေကာင္းေရာင္းမိေပလိမ့္မည္။ ေၾသာ္…ဒီစာအုပ္ကေလး ဘာေတြမ်ား
ျဖတ္သန္းႀကဳံေတ႔ခြ ဲ့ရပါလိမ့္ဟု သူေတြးရင္းက ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လက္လွမ္းမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းလ႔ိုပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္ခိုင္ ..တ။့ဲ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ျဖစ္ေသာ
စြယ္ေတာ္ရြက္ေခတ္ကုိ သူေရာက္သြားရျပန္သည္။ ဒီ၀တၳဳကုိ သူဖတ္ဖူးေသာ္လည္း
ျပန္ဖတ္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္၏ ၀တၳဳမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္
နာမည္ႀကီး ရသည္ကုိ သူစၿပီး သိရေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟု ဆုိရေပမည္။
စတုတၳအႀကိမ္ပုံႏိွပ္ေသာ စာအုပ္ကို ေဖေဖတ႔ိုက ပ႔ိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တန္ဖိုးက
၆က်ပ္ဟုဆုိ၏။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္တန္ဖုိးႀကီးေပမည္။ အဖုံးက
ေျခခင္းလက္ခင္းသာယာေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနၾကေသာ စုံတြဲတစ္တြဲ။
ဒီစာအုပ္တြင္ေတာ့ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးျဖင့္ ေရးထုိးထားေသာ နာမည္ တစ္လုံးသာ
ပါသည္။ လက္ေရးမွာ ဖတ္လုိ႔ မရေအာင္ပင္ ေသာ့ေလေတာ့ ျမန္မာလုိ ေရးထားသည္လား၊
အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားသည္လားပင္ မခြဲျခားတတ္။ သူကလည္း လက္ေရး ပါရဂူ
မဟုတ္ေလေတာ့ မိန္းကေလး၊ ေယာက္်ားေလး လက္ေရးဆုိသည္ကုိပင္ မကြဲျပားေပ။
ဘယ္လုိလူမ်ဳိး၏ စာအုပ္ျဖစ္ေလမည္လဲ ဆုိသည္ကေတာ့ မွန္းရခက္ေပဦးမည္။
သို႔ေပမယ့္လည္း သူကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ကာ ဇာတ္လမ္းဆင္ကာျဖင့္
ေတြးခ်င္ေသး၏။ စာအုပ္ပုိင္ရွင္သည္ ေမာင့္လုိ တည္ၾကည္ေသာ
ပညာတတ္တစ္ေယာက္ေပလား။ ခုိင့္လုိ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး တဇြတ္ထုိးလုပ္တတ္ေသာ
မိန္းကေလးေပလား။ ၿငိမ္းေမာင္လုိ အားငယ္တတ္ေသာ သူမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္လွ်င္
ေမာင့္လုိ လူစြမ္းေကာင္း လုပ္ခ်င္ရွာေသာ ပညာရွိမ်ားလား။ ခုိင့္လုိ ေမတၱာငတ္ေသာ
ကံေခရွာသည့္ မိန္းကေလးေလမ်ားလား။ လႈိင့္လုိ ေလာကဓံ၏ အပုတ္အခတ္မွ
ကင္းေ၀းေလေသာ၊ ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ခံစားမႈကုိ နားလည္စရာ မလုိေလာက္ေအာင္
ကံေကာင္းေလေသာ မိန္းကေလးမ်ားလား။ ႀကဳိင့္လုိ တစ္သက္လုံး မ်ဳိသိပ္ရသူေလလား။
ၿမိဳင့္လုိ ရဲရင့္၍ သည္းခံတတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းကုိ ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားလား။ သို႔ေလာ သို႔ေလာ
ေမးခြန္းေတြၾကားထဲမွ ဒီစာအုပ္ကုိ ဘယ္က၀ယ္သည္ကုိေတာ့ ေဖေဖ့ကုိ ေမးဦးမွ ဟူ၍
စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အိမ္ကုိ ဖုံးေခၚေတာ့ ေဖေဖ့ကုိ ေမးျဖစ္သည္။
“ေဖေဖ ပ႔ိုလိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြရတယ္။ အဒဲ ီစာအုပ္ေတ ြ အားလုံး ပန္းဆိုးတန္း
စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္က ၀ယ္တာလား ဟင္။”
“ေဖေဖ အသိ စာအုပ္ဆုိင္လုပ္တဲ့ ဦးဥာဏ္ကုိ သမီးမွတ္မိလား။ ငယ္ငယ္က
သမီးအတြက္ ပုံျပင္စာအုပ္ေတြ ေရႊေသြးေတြ ယူလာေပးတတ္တယ္ေလ။”
“မွတ္မိတယ္ ေဖေဖ။ ဦးဥာဏ္လာရင္ သမီးသိပ္ေပ်ာ္တာ။ ဦးဥာဏ္ေပးတဲ့
စာအုပ္ေတြေတာင္ ရိွေသးလား ေဖေဖ။ ေနာက္တစ္ခါ ႀကဳံရင္ပို႔ေပးလိုက္ပါဦး။”
“ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ သ႔ူစာအုပ္အေဟာင္းေတြကို သတိရသြားျပန္ၿပီ။ ေဖေဖေျပာေနတာ
ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ေၾသာ္ .. အခု သမီးကို ပို႔ေပးလိုက္တ့ဲ စာအုပ္ေတြကလဲ ကိုဥာဏ္က
သမီးအတြက္ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာ။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ စာအုပ္ကလြဲလုိ႔။”
သူခ်က္ခ်င္း ရင္ခုန္သံျမန္သြားသည္။
“ဟုတ္လား ေဖေဖ။ ဒါဆုိ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္စာအုပ္က ဘယ္က ၀ယ္တာလဲဟင္။
ဦးဥာဏ္ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလဲ ေျပာလိုက္ပါေနာ္။ ႏွစ္အုပ္လုံးကို သမီး ႀကဳိက္တယ္ လ႔ိုလဲ
ေျပာေပးပါ။”
“အမယ္…ငါ့သမီးက ဘာေၾကာင့္ ဒီစာအုပ္ဘယ္က ရလဲလုိ႔
ဒီေလာက္စိတ္၀င္စားေနရတာလဲ။”
“စာအုပ္ပိုင္ရွင္ေတြက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္မလဲလို႔ မွန္းၾကည့္ခ်င္လ႔ိုပါ။ ဘာရယ္
မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ။”
“ကဲ ဒါျဖင့္ရင္ စုံေထာက္ႀကီး ငါ့သမီးက တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္စာအုပ္ ပုိင္ရွင္ဟာ
ဘယ္လုိလူမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ။ ေျပာစမ္းပါဦး။”
“သမီးထင္ေတာ့ အဲဒီ စာအုပ္ ပုိင္ရွင္ဟာ ေမာင့္လုိ ခ်စ္တဲ့သူကုိ မရလုိ႔
သူငယ္ခ်င္းလ႔ိုပဲ ဆက္ၿပီးေခၚေနရလို႔ စိတ္နာနာန႔ဲ ဒီစာအုပ္ကို ေရာင္းလိုက္တယ္ ထင္တာပ။ဲ
ေမာင့္လုိ သတိၱ မရွိတဲ့လူေပါ့။”
ေဖေဖ့ဘက္မွ လႈပ္လႈပ္ရွာရွားျဖစ္သြားေသာ အသံကုိ သူတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမထင္မွတ္ထားေသာ တ႔ုံျပန္မႈတစ္ခုကို ၾကားရသည္။
“ငါ့လခြီး။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ပုိင္ရွင္က နင့္ အေဖပဲ ငါ့သမီးရဲ႕။”
ေဖေဖ့စကား အဆုံးမွာ သူဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ၊
တည္ၿငိမ္ စူးစိုက္ေသာ္လည္း ခံစားမႈကုိ နက္နက္နဲနဲ ဦးစားမေပးတတ္ေသာ၊
လက္ေတြ႕ဆန္ေသာ ေဖေဖသည္ “ခိုင္´´၏ စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ဆိုပါလား။ ေမေမ့ကို
တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ ဖတ္လိမ့္မည္ဟု မွန္းဆၾကည့္၍ ရေသာ္လည္း ေဖေဖ့ကုိေတာ့ “ခုိင္”
လုိ၀တၳဳမ်ိဳးဖတ္လိမ့္မည္ရယ္လုိ႔ စဥ္းစား၍ မရေပ။
“တကယ္…ေဖေဖက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ ၀တၳဳဖတ္တယ္။”
ရယ္သံတစ္၀က္၊ ေမးခြန္းတစ္၀က္ႏွင့္ စကားအဆုံးမွာ ေဖေဖက ျပန္ေျပာသည္။
“အမယ္…ညည္းက ေဖေဖ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ ဖတ္တာကုိ မယုံႏုိင္ဘူး
ျဖစ္ေနတာလား။ ေဖေဖလည္း ခံစားတတ္ပါတယ္ကြာ။ အထူးသျဖင့္ လြန္ခဲ့တဲ့
အႏွစ္ေလးဆယ္တုန္းကေပါ့။ ခံစားမႈေတြ တုိက္ဆုိင္တာလဲ ပါတာေပါ့။”
အဆုံးသတ္မွာ အဖ်ားခတ္သြားေသာ လြမ္းရိပ္ကုိ ေဖေဖ အခ်ိန္မီ
ဖုံးကြယ္လုိက္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ အမိအရ ဖမ္းမိလုိက္ေသးသည္။ ေဖေဖ့အေၾကာင္း
အခ်ဳိ႕ သူမသိေသးတာ ရွိေသးသည္ဟုလည္း မွတ္ယူရ၏။
“ေၾသာ္ ..ဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ လက္ေရးက ဖတ္လ႔ိုမရတာကိုး။ ေဖေဖ့လက္ေရးက
ဆုိးကဆုိးနဲ႔။”
“ညည္းလက္ေရးကေတာ့ သိပ္လွတယ္ေပါ့။”
“ဒါနဲ႔ ေဖေဖ့ လက္မွတ္ကို သမီးလည္း မမွတ္မိပါလား။ အခု ထိုးတ့ဲ လက္မွတ္န႔လဲ
မတူဘူး။”
“ငယ္ငယ္တုန္းက ထုိးတဲ့ လက္မွတ္ပါ။ လူႀကီးျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္
သိပ္ၾကည့္မေကာင္းလုိ႔ ေျပာင္းလုိက္တာ။”
သူ႔ရဲ႕ရင္ထဲက ပုစာၧ “ခိုင္´´ ကေတာ့ အေျဖထက္ ေမးခြန္းမ်ားကိုသာ
ထပ္ဆင့္ပြားေနေပေတာ့သည္။ စာအုပ္ေဟာင္းေလး တစ္အုပ္တုိင္းမွာပင္ ဇာတ္လမ္းရွိသည္
မဟုတ္၊ လူတုိင္းမွာလည္း ေနာက္ခံ အတိတ္ေဟာင္းကုိယ္စီ ရွိေနၾကသည္လား။ ဒီညေတာ့
သူ႔အတြက္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ က်န္ရစ္ေပဦးေတာ့မည္။
ပုံရိပ္
0 comments:
Post a Comment
Comment ေလးတစ္ေၾကာင္းဟာ စာေရးသူအတြက္အားေဆးပါ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး အခု Post နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စာဖတ္သူရဲ႕ အျမင္ကိုလည္း မွ်ေ၀ခဲ့ပါဦး ...