နားသန္သီးနဲ႔ မိန္းကေလး

ၾကာခဲ့ျပီ။ ၾကာလွခဲ့ေရာ့ထင့္။စိတ္၏ တြင္းနက္နက္ တစ္ေနရာမွာ နားသန္သီးေလးသည္ တျဖတ္ျဖတ္ လႈပ္ခါေနဆဲ။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ႏု နားဖ်ားေလးဆီမွ ေရႊေရာင္နားသန္သီးေလး တြဲလဲ။ ၾကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ခဲ့မိလို႔လား မသိ။ အခ်ိန္၊ ေနရာႏွင့္ လူပုဂိဳၢလ္တုိ႔ ေဝဝါးသြားေသာ္လည္း နားသန္သီးေလးက ျပတ္သားေနျမဲ။

                          #         #       #

မွတ္ဥာဏ္ကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ ၾကိဳးစားမႈနွင့္ အေလ့အထ လိုသည္လား။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ခ်င္ခဲ့ေသာ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မွတ္ဥာဏ္မွာ ေဝဝါးသြားေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တစ္ခုေပၚတစ္ခု အဆင့္ဆင့္ ထပ္ကဲ တင္ျခင္းျဖင့္လား။ မႈန္ဝါးသြားေစျခင္းျဖင့္လား။ ဟုိးေခ်ာင္တစ္ခုထဲ ထုိးထားကာ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ျပန္မရွာၾကည့္ေတာ့ ဆုံးျဖတ္ထားျခင္းျဖင့္လား။ တစ္နည္းနည္းကေတာ့ အသုံးတည့္သည္မွာ အမွန္ပဲ။

မွတ္ဥာဏ္ဆီမွ ပုံရိပ္တုိ႔ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္လည္း ခံစားခ်က္မ်ားကေတာ့ျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို ေသခ်ာမမွတ္မိေနေသာ္လည္း မည္သို႔ ခံစားခဲ့ရသည္မ်ားကေတာ့ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တုိင္း  အသိစိတ္မ်က္နွာျပင္ေပၚ တက္လာခဲ့တတ္သည္။ ဟုိးေအာက္ထဲ နစ္ျမဳတ္ေနသည္ထားဦး အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာက မွ်ားခ်ိတ္သဖြယ္ မ်က္နွာျပင္ေပၚ ေဆာင္ယူလာတတ္ေလသည္။ တခါတရံ ဘာမွ မတုိက္ဆုိင္သည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာပင္ သက္ရွိသဖြယ္  ေလရွဴရွိဳက္ဖို႔ ရုန္းကန္တက္လာတတ္တာမ်ိဳးရွိေသးျပန္သည္။ ေသဆုံးျခင္းမရွိ မ်က္ကြယ္ျပဳဖို႔လည္း ခက္ခဲလွ်င္ေတာ့ တည္ရွိေနျခင္းကို အသိမွတ္ျပဳ ေျပေအးလိုက္ၾကတာ ေကာင္းပါမည္။

                          #         #       #

 ျဖဴႏုေသာ နားရြက္ကေလးမွာ နားသန္သီးေလး တြဲလဲနွင့္  အျဖဴအစိမ္းဝတ္ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။

သူနွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနသည္မ်ားမွာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ ရေအာင္ပင္ ရွားပါးလွသည္။ ေတာင္တြင္းၾကီးျမိဳ ့။ ရတနာေဒဝီေက်ာင္း။ အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲ မသဲကြဲေတာ့ျပီ။ အမွတ္သညာမ်ား ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ျပီ။ ဘယ္နွစ္တန္းမွာ ေတြ ့ခဲ့ၾကသည္လဲ။ အလယ္တန္းပညာေရးျဖစ္မည္။ အတိအက်မသိႏုိင္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ႏုိင္ခဲ့လြန္းလွသည္။ ေမ့ေနခဲ့သည္မ်ားကို ထားခဲ့ၾကပါစုိ႔။

နာမည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ သိေအာင္ မၾကိဳးစားခဲ့သည့္ မွတ္ဥာဏ္ထဲသုိ႔ အဝင္မခံခဲ့သည့္ မိန္းကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ စျမင္မိသည့္ ပုံရိပ္ကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ တရုတ္ေသြးေနွာမည္ထင္ရသည့္ မ်က္နွာနွင့္ မိန္းကေလးသည္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း တက္တက္ၾကြၾကြ႔ပဲ။ နားသန္သီးေလး တလႈပ္လႈပ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ ထူးျခားေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအကၤ ်ီ အျဖဴကို မိန္းကေလးဆန္ဆန္ အတြန့္အေခါက္မ်ားနွင့္ ဝတ္တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသမွ်ေတာ့ သူ ဝတ္ေလ့ရွိခဲ့တာ ဂါဝန္ေတြပါပဲ။ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုေတြထဲလည္း ရႊင္လန္းသည့္အျပံဳးနဲ႔ပင္။ ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးငယ္။

သူမ်ားတကာထက္ ထူးျခားေနသည္ကေတာ့ သူနဲ့လည္း တကယ္လုိက္ဖက္လွတဲ့ ေရႊနားသန္သီးေလးပဲ။ စကားေျပာတုိင္း တခုခု လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း နားသန္သီးေလးကပါ ေရာလုိ႔ တလႈပ္လႈပ္။ စာသင္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ အာရုံစူးစိုက္ထား၍လားမသိ။ နားသန္သီးေလးကပါ တည္ျငိမ္ေနတတ္သည္။ သူ့မ်က္နွာထက္ ျဖဴဝင္းတဲ့ နားရြက္ဖ်ားကေလးဆီက  နားသန္သီးေလးကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ ဘာမွ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပဲ လုံးလုံးကေလးနွင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ နားသန္သီးေလး။ ကြ်န္ေတာ္ အပ်င္းေျပ အာရုံ စူးစိုက္ရာေနရာေလး။  ပိုင္ရွင္ မိန္းကေလး ေပ်ာ္ျမဴးေနတတ္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ သူပါ စပ္စလူးခုန္ေပါက္ေနတတ္သည္ကိုက ခ်စ္စရာ။ တစ္ခါ တစ္ရံ သူ ျငိမ္ေနတာ မ်ားျပီဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ကူးထဲမွ လက္ညွိဳးနွင့္ ေတာက္ထုတ္ၾကည့္မိတတ္သည္။

နားရြက္ဖ်ားေလးက အျမဲတမ္းလည္း ျဖဴဝင္းေနတာ မဟုတ္တတ္။ တခ်ိဳ ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ နီျမန္းေနတတ္သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မေသခ်ာလွ။ အဲဒီတုန္းက အတန္းထဲ အာရုံမရွိခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ နားသန္သီး ကသုိဏ္းရွဴေနတတ္တာ မ်ားေလသည္။

                                                                 #         #       #

The Girl With Pearl Earrings ပန္းခ်ီကားနွင့္ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ရေသာအခါ ထုိ ပုလဲနားဆြဲေလးက ကြ်န္ေတာ့္ နားသန္သီးေလးေလာက္ ခ်စ္ဖို႔ မေကာင္းတာ အမွန္ပဲလုိ႔ ေတြးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ပန္းခ်ီဆြဲတတ္ခဲ့လွ်င္ သူ ့နားရြက္ဖ်ားနွင့္ နားသန္သီးေလးကို အေသးစိတ္ ဆြဲေပးျဖစ္မည္ထင္သည္။ တစ္ပုံထဲနွင့္ေတာ့ မျပည့္စုံပဲ ေျပာင္းလဲေနသည့္ ပုံရိပ္မ်ားကို ပါ စီးရီးလိုက္ ဆြဲေပးရမည္ျဖစ္သည္။

 အဲဒီ မိန္းကေလးငယ္နွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာဖူးတာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ နွစ္သက္မိသည့္ နားရြက္ဖ်ားေလးကို ကုိင္တြယ္ခြင့္ ရသည့္ တစ္ခ်ိန္ အေသအခ်ာရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ကာယကံရွင္လည္း မၾကည္ျဖဴ ကြ်န္ေတာ္လည္း မၾကည္ႏူး ႏုိင္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ။

အတန္းထဲမွာ မေန႔က ေပးလိုက္ေသာ အိမ္စာ ျဖစ္မည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ သခၤ်ာ ပုဒ္စာျဖစ္မည္လား။ မသဲမကြဲ။ ဆရာျဖစ္သူ၏ ပုံပန္းကုိပါ တြက္ဆလုိ႔ မရေတာ့ေခ်။  နားသန္သီးမေလး မလုပ္နုိင္ေသာ ေက်ာင္းစာကို ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ျပီး နားရြက္ဆြဲကာ ေက်ာင္းခန္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ရခဲ့သည္ဟု အတုိခ်ံဳးဆုိၾကပါစုိ ့။

အဲဒီတုန္းက စာရသူက စာမရသူကို နားရြက္ဆြဲရသည့္ ဒဏ္ေပးျခင္းမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ ေတြ ့ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ နားရြက္ဆြဲခံရလုိ႔ ရွံဳ ့မဲ့ေနသူေတြ။ နားရြက္ဆြဲရလုိ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနသူေတြ။ အဆြဲခံရသူကလည္း ခပ္တည္တည္။ ဆြဲရသူကလည္း ပုံမွန္။ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့သလုိ ရွက္ရြံ႕မုန္းတီးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူေတြလည္း  ရွိမည္ထင္သည္။

နွစ္ေယာက္ျပိဳင္စာေမးခံရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္က နားရြက္ဆြဲသူေရာ အဆြဲခံရသူပါ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါ။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္က နားသန္သီးေလး အထစ္ထစ္အေင့ါေင့ါနွင့္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေလသည္။ ဆရာက မင္း နားရြက္ဆြဲျပီး အတန္း ေနာက္ကို ေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာခဲ့ လို႔ ဆုိခဲ့ျပန္သည္။

စာမရလုိ႔ အျပစ္ေပးသူသည္ ဆရာသာ ျဖစ္သင့္သည္ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးဆရာဟု ဘယ္လိုမွ အသံထြက္ မျငင္းပယ္ရဲခဲ့ေပ။ လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ အရြယ္ေတြမုိ႔ စိတ္ကစားလုိ႔ တစ္ဖက္ေပၚ ညွာတာလုိက္တာလို႔ ဆရာျမင္မွာ အတန္းေဖာ္ေတြ ျမင္မွာ စိုးရိမ္သည္။ ဆရာက ျငင္းပယ္မႈနွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အျပစ္ေပးရင္ေကာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ျငင္းလိုက္တာက ပိုလုိ႔ အက်ယ္အက်ယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ကာ တစ္ခန္းလုံး စေနာက္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္မွာေရာ။ ထုိအခ်ိန္က ဘယ္လိုမွ မျငင္းရဲေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့ပါသည္။

အတန္းေဖာ္ေတြ မ်က္နွာကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကည့္ရဲ။ မိန္းကေလး မ်က္နွာကိုပါ ကြ်န္ေတာ္မၾကည့္ရဲ။ မၾကည့္ရဲေသာ္လည္း သူ ့နားရြက္ဖ်ားကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ရေတာ့မည္။ နားရြက္ဖ်ားေလးကို လက္ညိွဳးနွင့္ လက္မနွင့္ ထိကိုင္မိစဥ္ ကြ်န္ေတာ္ အေငြ ့ပ်ံကာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခ်င္ေတာ့၏။ လက္တစ္ဆုံး ဆန္႔မိျပီး ကိုင္လ်က္သား နွင့္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ကို ဦးေဆာင္ေလွ်ာက္ခဲ့မွန္းမသိေအာင္ အရွက္သည္းကာ အျမန္ျပီးဆုံးေစခ်င္ခဲ့သည္။( မိန္းကေလးက ေျခလွမ္းက်ဲၾကီးမ်ားနွင့္ မေျပးရုံတမယ္ ဦးေဆာင္ခဲ့တာမွန္း ေနာက္မ်ားမွ ျပန္ေပၚလာပါသည္။)

                                             #         #       #

 ေနာက္ေန႔ေတြမွာ သူ ့ကို ေတာင္းပန္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ကူးပါသည္။ ထိုစဥ္က ေတာင္းပန္ရမွာထက္ အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာကို အစျပန္ေဖာ္ရမည္ကို ကြ်န္ေတာ္ အသည္းအသန္ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့မိပါသည္။ ေတာင္းပန္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း ရိုးသားစြာ ေတာင္းပန္တာလုိ႔ အတန္းေဖာ္မ်ားက ယုံၾကည္ၾကမွာ ဟုတ္ရဲ့လား။သူ ့မ်က္နွာ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ မေျပာနွင့္။ နားသန္သီးေလးကိုပင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ။ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္မိသည့္အခါမ်ိဳးမွာ တကယ့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ အဲဒီေန႔က မိန္းကေလး ငိုသည္ကုိ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ားက ေခ်ာ့ေနၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ တကယ့္ကို ညွိဳးငယ္သည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြပဲ ျမင္ရသည္။ အရင္ကလို လန္းဆန္းလႈပ္ရွားေနသည့္ ပုံရိပ္မ်ိဳး မေတြ ့ရေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေက်နပ္ပဲ ဒီလုိျဖစ္ခဲ့တာကို မေက်နပ္ပဲ စာအျပင္းအထန္ ၾကိဳးစားလာမည္ဆုိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒါကို ေမ့ေလ်ာ့သြားမွာ။ ( ဆရာျဖစ္ေစခ်င္တာကလည္း အဲဒါပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္)

မိန္းကေလးကေတာ့ တကယ့္ကုိ ထိကရုံးေလး အတုိင္း။ ရယ္ေမာေနသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းေလးအသြင္ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္မျမင္ခဲ့ရေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္နွစ္ စာသင္နွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ မေတြ ့ရေတာ့။ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္ပါမည္။ သူ့ကို ေတာင္းပန္ခြင့္လည္း မၾကံဳလိုက္။

မိန္းကေလး စိတ္ဒဏ္ရာ ရသြားခဲ့မည္ ထင္ပါသည္။ ဆရာ့ေၾကာင့္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္လား။ ဆရာ့ကို လုံးလုံးအျပစ္ပုံလုိက္လုိ႔မရ။ ဆရာေၾကာင့္ဟု အတင္းသတ္မွတ္မိလည္း ကြ်န္ေတာ္၏ ဖိစီးမႈသည့္ ေလ်ာ့မသြားႏုိင္။ စိတ္ထဲမွာ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ေနခဲ့လည္း မျငင္းရဲခဲ့တာ။ ေတာင္းပန္ဖုိ႔ ပ်က္ယြင္းခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံး ဆရာကိုပင္ အျပစ္တင္ေနမိခဲ့တာ။ ဒါေတြအားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္ တြင္းနက္ၾကီးထဲသုိ႔ ပစ္ခ်ကာ လ်စ္လ်ဴရွဴခဲ့ေတာ့သည္။

                                  #         #       #

သူမ်ားကို ခြင့္လြႊတ္ဖုိ႔  ၾကိဳးစားရျခင္းထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခြင့္လႊတ္ရတာ အင္မတန္ခက္ခဲပါသည္။ ပထမဦးဆုံး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔အတြက္ ကိုယ္လုပ္ခဲ့သည္ကို လက္ခံရမည္။ အဲဒီလို လက္ခံဖုိ႔ကိုပင္ ေရွာင္ေျပးေနခဲ့တာ ၾကာပါသည္။ အခ်စ္ဆုံး အတြယ္တာဆုံးေသာ မိမိကုိယ္တုိင္အေပၚ စြဲခ်က္တင္လုိက္ဖို႕ ခဲယဥ္းပါသည္။ မိမိကိုယ္အေပၚ နားလည္ေအာင္ ျပန္ၾကိဳးစားရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားသည့္ အားထုတ္မႈအေနနွင့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုလုံးကို ရင္ဆုိင္မိေအာင္ ျပန္ေဖာ္ရျခင္းကိုက လြယ္ကူသည္မဟုတ္ျပန္ပါ။

 ျဖစ္ရပ္ထဲမွာ ပါဝင္ေနသည့္ ဆရာ့ကို ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရျခင္းက( ဆရာလုပ္ခဲ့တာ မွားသည္မွန္သည္ထက္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ ထုိမိန္းကေလး၏ စိတ္ဒုကၡ ျဖစ္ေစရာအေၾကာင္းရင္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေနနွင့္ပတ္သက္ေနျခင္းအတြက္)  တကယ္ေတာ့ မခက္ခဲလွပါ။

နားသန္သီးေလးက ကြ်န္ေတာ့္အနား အခုတေလာ ရစ္ဝဲေနသည္။  မသိႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္လည္း ထုိမိန္းကေလးအေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္မိပါသည္။ သူ အေနနွင့္ မွတ္မိနုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ဘူးဟု ယူဆေစ့။ မွတ္မိေနလည္း အျဖစ္သည္းတာဟယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ေစ့။  ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ သူ၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝေလး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အစားျပန္မေပးႏုိင္သည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါသည္။ အခုအခ်ိန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေတာင္းပန္ေတာင္ မိန္းကေလး ခြင့္လႊတ္ေနပါလိမ့္မည္။သုိ႔ေသာ္လည္း အျပစ္လြတ္ဖို႔ေတာင္းပန္ျခင္း မဟုတ္သည္ကုိက နားလည္ေစခ်င္ပါသည္။

 ဒီျဖစ္ရပ္ကို မွတ္ဥာဏ္ထဲက ဆက္လက္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႔ မဟုတ္ ၊ကြ်န္ေတာ္၏ ဘဝ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ အျဖစ္လက္ခံလိုက္ဖုိ႔ သာ ျဖစ္သည္။ ေရွာင္ပုန္းမေနေတာ့ပဲ ၾကည္သာစြာေျပေအးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

နားသန္သီးတြဲလဲေလး တလႈပ္လႈပ္ကို  ျမင္ေယာင္လာတုိင္း မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားလုိ ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ၾကဖုိ႔  ျဖစ္ေလသည္။        ။

                                                                                                                                        ဇြဲလြင္